Gevangen zitten,

Elke dag verdriet, je kunt jezelf niet vergeven,
Je ziel is donker, en leeft in een ver verleden,
Je geloof de Islaam, houdt je overeind,
Maar verder wordt je leven bepaald, door een medicijn.

Je zit gevangen, in een ver verleden,
De beelden van de oorlog, kun je niet vergeten,
Waarom heeft dit allemaal, moeten gebeuren,
Zoveel leed is er, elke dag, in mijn geheugen.

Mijn hoop is op Allah, dat er vrede mag komen,
Dat de Islaam, kan bloeien, zonder doden,
Maar elke dag, sterven er velen,
Ik zit gevangen, in dat verre verleden.

Maar het verre verleden, is ook nog het heden,
Waar ik niet uitkom, ik wil zo graag vrede,
Zit ook gevangen, hier in dit vreemde land,
Waar Allah mij, zonder mijn familie, mij heeft gebracht.

Maak vele gebeden, elke dag weer,
Maar hoort Allah mij wel, het lijkt wel tevergeefs,
Het is een beproeving, maar geef de moed niet op,
Weet zeker, zonder Allah, ga ik helemaal kapot.

Maar nu zijn er elke dag, nog veel tranen,
Het gemis, van mijn familie, het duurt al jaren,
Zo donker als de nacht, gaat mijn tijd voorbij,
Maar eens zal er licht schijnen, ook voor mij.

Zal wachten, daar zullen goede tijden komen,
Dat ik met mijn familie, in het Paradijs zal wonen,
Dat ik vrij zal zijn, niet meer gevangen, in mijn gedachten
En weer kleur zal krijgen, op allebei mijn wangen.